Yön: Nathalie Crum

Hollandalı yönetmen Nathalie Crum’un imzasını taşıyan Homeland (Vaderland, 2014) belgeseli gitme, terk etme, bir daha geri dönmeme durumları üzerinden geride kalanların kendilerini mahkûm ettikleri yoğun duygulanım hâllerine şairane bir anlatımla temas ediyor. Hatırı sayılır bir süre seyirciyi tekinsiz bir ses kurgusunun eşlik ettiği karanlık ve kasvetli bir girişle baş başa bırakan film, açıldığı andan itibaren terk edilmişlik, yabancılaşma gibi hislerin dramatik bir tasvirini yapan görüntülerle kuvvetli imgeler yaratıyor. Bunlardan bazıları modern yaşamın toz pembeliğinde bakmayı tercih etmeyeceğimiz manzaralar esasen: parçalanıp yakılan arabalar, kesilip biçilen hayvanlar, boş ve cansız araziler, taşra hayatının bunaltıcılığı… Ancak yönetmen imajlarla anlatının gittikçe hiddetlenen ritmi arasındaki paralelliği de ustaca kuruyor. İlk baştaki durgun, insana bir tür ağırlık veren görsel yansımalarla olabildiğince hafif ve bir bakıma özgürleştirici betimlemeler arasında bir zıtlık kurarak, terk edilenin haykırışları arttıkça bu tezatı acı bir yardım çığlığı imgesine dönüştürüyor. Derin Atalkın

<<<

>>>